Stypendium praktyka

Sandra Przepiórkowska – architektka w jednej ze śląskich interdyscyplinarnych pracowni projektowych. Doktorantka na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej. Zajmuje się badaniem potencjału Gospodarki Obiegu Zamkniętego w architekturze i urbanistyce. Uczestniczka licznych warsztatów studenckich, współorganizatorka Ogólnopolskiego Spotkania Studentów Architektury (OSSA) i międzynarodowych warsztatów Meeting of Design Students (MEDS) 2021 w Katowicach.

„Doceniamy w pomyśle to, co kochamy dzisiaj w architekturze – pokazanie, że wielkie projektowanie może polegać na refleksji nad materiałem i technologią jego przetwarzania. Za to, że dyskusje o plastiku z ostatnich lat nie zniechęciły Autorki, ale – zamiast silić się na nowinki – skłoniły do konsekwentnych poszukiwań sposobu, by faktycznie z nim pracować. Projekt jest zatem wrażliwy, a przy tym skromny, dotyczy tematów wielkich, ale jednocześnie mieszczących się w dłoni. Przeplata procesy chemiczne i społeczne, do tego w ważnej i domagającej się uspołecznienia przestrzeni publicznej Katowic. Przedstawiony harmonogram upewnia nas też, że przedsięwzięcie ma szansę rozwinąć się zasadniczo w kolejnych miesiącach, zwłaszcza w aspekcie współpracy z interesariuszami i interesariuszkami oraz społecznościami lokalnymi. W tym znaczeniu edukować możemy nie tylko mieszkańców, ale też architektów. Może Autorka rozważyłaby przygotowanie w ramach projektu glossarium dla koleżanek i kolegów z branży?”

Z uzasadnienia Jury

Jan Szeliga – architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W przeszłości związany z pracownią WWAA, od 2017 roku jest częścią zespołu Pracowni Macieja Siudy. Laureat drugiej nagrody głównej i pierwszej nagrody dla pracy studenckiej w międzynarodowym konkursie Amber Road Trekking Cabins, współautor ścieżki geologicznej w Bystrem w Bieszczadach. Uczestniczył w międzynarodowych warsztatach studenckich European Architecture Students Assembly (EASA) w Danii, współorganizował XXII Ogólnopolskie Spotkanie Studentów Architektury (OSSA) w Warszawie. Jest częścią muzycznego ensemble KGDNKSzR.

Krzysztof Janas – socjolog i antropolog społeczny. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie studiował też filozofię i urban studies w ramach Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych i Społecznych. Ukończył również studia z ekonomii i rynków zagranicznych na Akademii Leona Koźmińskiego oraz program Creative Skills for Innovation Lab organizowany przez Google. Badawczo interesuje się zagadnieniami z zakresu architektury, antropologii cyfrowej oraz rolą nowych technologii w życiu społecznym.

„Wieśland to praca osadzona zarówno w globalnym dyskursie architektonicznym (świeżo otwarta nowojorska wystawa „Countryside, the Future” Koolhaasa), jak i w lokalnej debacie wokół przyszłości rozwoju miast i wsi, powracającej czy to przy okazji instalacji Joanny Rajkowskiej (Dotleniacz) czy koncertów Zenka Martyniuka w Filharmonii Białostockiej. Wieśland to prowokacyjna hybryda sztucznego folkloru, idyllicznego mirażu i parku rozrywki w centrum Warszawy u podnóży Stadionu Narodowego. Figura ta intryguje, skłania do refleksji nad relacją miasta, natury i środowiska oraz relacji centrum wobec peryferii. Napięcia w tych relacjach często wynikają z anachronicznego podziału na kulturę wysoką i niską, wieś i miasto, kicz i sztukę. Wieśland, poprzez swój humor i grę konwencjami, ma szansę na nowo sprowokować dyskusję na temat przyszłości rozwoju polskich miast i sposobu spędzania czasu wolnego.”

Z uzasadnienia Jury

Agnieszka Dąbek pracuje jako architekt w Rotterdamie. Studiowała architekturę na Politechnice Warszawskiej, Uniwersytecie Technicznym w Delft oraz w Sint-Lucas School of Architecture w Brukseli.

„Oddział Warszawa” to wizja zmedykalizowanego miasta przyszłości rodem z serialu „Black Mirror”. Ale wizja ta jest tylko pozornie odległa w czasie. Agnieszka Dąbek proponuje odważną socjologicznie zmianę myślenia projektowego. Zamiast enklaw dla seniorów czy domów spokojnej starości autorka zadaje pytanie: „w jaki sposób aglomeracja miejska jako całość da się dostosować do nowych potrzeb?”

Z uzasadnienia Jury

Ewelina Wiciak
Studentka architektury na Politechnice Wrocławskiej. W 2015 roku wzięła udział w międzynarodowej wymianie studenckiej Reseau des ecoles d’architecture francaises d’Europe centrale et orientale (REA) w Bratysławie. Pracuje w Paryżu w Dominique Perrault Architecture studio.

Barbara Romańska
Studentka architektury na Politechnice Wrocławskiej.

Podczas festiwalu Gdynia Design Days 2018 Ewelina Wiciak i Barbara Romańska prezentowały swój projekt w ramach spotkania „Swego nie znacie – problem powracającego parawaningu”.

„Projekt prowokacyjny, z gatunku eksperymentalnych, bardzo dynamiczny, żyjący, wymuszający «koizolację» użytkowników plaży. Posiadający bardzo duże pole do modyfikacji oraz wykorzystujący ekologiczne rozwiązanie. Ale przede wszystkim zmuszający do refleksji oraz podjęcia dialogu nad stanem i sposobem «zagospodarowania przestrzennego» polskich plaż”.

Z uzasadnienia Jury

Przemysław Chimczak
Współzałożyciel think co. oraz koordynator zespołu ds. colivingów, architekt, absolwent Politechnik w Warszawie, Wrocławiu i Mediolanie oraz Studiów Zarządzania Projektami SGH. Prowadzi firmę Placemakers | Architekci wynajmu zajmującą się kompleksową obsługą mieszkań pod wynajem.

Maciej Warot
absolwent Wydziału Architektury na Politechnice Śląskiej, finalista prestiżowego konkursu Archi-World Academy Awards 2017 oraz „Dyplom Roku SARP” 2017. Współpracuje z Horizone Studio od 2016 roku.

„Niebywale odważny projekt, w którym rozmach pomysłu połączony został z dobrym rozeznaniem warunków lokalowych. Praca jest próbą reanimacji zadaszenia parkingu rozpiętego pomiędzy dwoma Superjednostkami, który jest jednocześnie podwórkiem dla 3000 mieszkańców sosnowieckiego osiedla Jagiellonka”.

Z uzasadnienia Jury

W 2016 roku twórcy „Hydrofunu” złożyli projekt rewitalizacji jednej z bielańskich hydroforni do Budżetu Partycypacyjnego m.st. Warszawy 2017. Projekt uzyskał odpowiednią liczbę głosów i jest w trakcie realizacji.

„Nagroda za podjęcie tematu humanizacji «niechcianego» dziedzictwa blokowisk i pomysł wykorzystania potencjału niewielkich, ale licznych i rozproszonych obiektów nieczynnych hydroforni. Autorzy koncepcji proponują twórcze wykorzystanie systemu pustostanów przestrzennych, zapraszając do współudziału mieszkańców, a także tworząc różnorodny katalog scenariuszy zmian, takich jak lokalne mikro domy kultury, ogrody, place zabaw i inne przestrzenie integrujące mieszkańców. Projekt jest interesujący nie tylko ze względu na uniwersalną koncepcję architektonicznego recyclingu, ale także z powodu przedstawienia prospołecznej idei rozproszenia kultury i budowania lokalnych centrów na peryferiach miasta”.

Z uzasadnienia Jury

Praca zdobyła szereg nagród, m.in. Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich i Towarzystwa Urbanistów Polskich. W 2016 r. władze Warszawy wpisały budowę kładki pieszo-rowerowej łączącej lewobrzeżną i prawobrzeżną Warszawę na osi ulic Karowej i Okrzei do planu inwestycji. Międzynarodowy konkurs architektoniczny rozstrzygnięto w 2017 r., wygrał projekt niemieckiego biura Schüßler–Plan. Kładka długości 483 m, o szerokim na 9 metrów przejściu oparta zostanie na trzech filarach tkwiących w nurcie Wisły i jednym na prawym brzegu rzeki. Inwestycja ma potrwać do końca 2020 r. lub do wiosny 2021 r.