Podstawowym celem, jaki stawia przed sobą Fundacja im. Stefana Kuryłowicza, jest zainicjowanie szerokiej rozmowy o społecznej roli architektury. Architektury rozumianej jako dziedzina interdyscyplinarna, w której przeplatają się pola sztuki, nauki i techniki. Wierzymy, że jedynie dzięki otwarciu się na synergiczne działania różnych grup społecznych i profesjonalistów świadomych kontekstu, dynamizmu i uwarunkowań danej kultury, może ona być jakościowa, odpowiedzialna i dostosowana do potrzeb użytkowników. Dlatego tak ważnym elementem działań Fundacji jest przypominanie o randze architektury w życiu społecznym. Ład architektoniczno-urbanistyczny nie jest dla nas bowiem wyłącznie wartością estetyczną czy ekonomiczną, ale miernikiem wartości życia ludzi.
Marzenia i wyobraźnia są w tym zawodzie równie konieczne jak pozornie im przeciwstawne poczucie odpowiedzialności – Stefan Kuryłowicz.
Wzajemna komunikacja, rozpoznawanie zmieniających się potrzeb społecznych, uwzględnianie różnorodności wiekowej, płciowej czy sprawnościowej użytkowników danej przestrzeni, a także zaufanie odbiorcy stanowią dla nas podstawę dobrych praktyk architektonicznych. Głęboko wierzymy, że dzieląc się wiedzą i doświadczeniem, a także otwierając się na śmiałe i różnorodne spojrzenie zwłaszcza młodych twórców, działalność architektoniczna nie będzie nastawiona jedynie na zaspokajanie doraźnych potrzeb, ale odegra zasadniczą rolę w świadomym kształtowaniu przyszłej przestrzeni publicznej.
WARTOŚCI przyświecające Fundacji im. Stefana Kuryłowicza:
otwartość – rozumiana zarówno jako stworzenie przestrzeni rozwoju dla młodych, kreatywnych i poszukujących twórców, jak i szerzej, jako konieczność otwarcia się na rozmowę z innym człowiekiem, budowania swojej wizji w oparciu o wymianę różnych doświadczeń;
wrażliwość – umiejętność wsłuchania się w potrzeby społeczności lokalnych, w relacje ludzi z otaczającym ich środowiskiem, a także uwzględnianie uwarunkowań społecznych, ekonomicznych, sprawnościowych i kulturowych odbiorców;
wiedza i doświadczenie – zdolność dzielenia się wiedzą oraz przyjmowania jej, a także efektywnego komunikowania dobrych i odpowiedzialnych rozwiązań architektonicznych;
współpraca – umiejętność pracy zespołowej, uwzględniania wielości perspektyw i diagnoz innych branż oraz dziedzin naukowych, otwarcie się na wspólne wypracowywanie rozwiązań sytuacji problematycznych.